Współczesne metody kontroli cukrzycy zmierzają do uzyskania synergii trzech czynników:

Obecny stan medycyny i poziom technologii dostarcza zadawalające metody pomiaru wartości glikemii oraz - w przypadku cukrzycy insulinozależnej - zbliżoną do naturalnej skuteczność działania insuliny (m.in. ze względu na dynamikę je działania i sposób podawania). Metody kontroli diety - trzeciego czynnika leczenia - praktycznie nie uległy w ostatnim ćwierćwieczu istotnym zmianom (ewoluowały od wyznaczania wartości kalorycznej posiłków, przez kontrolę zawartości węglowodanów przyswajalnych, do uzupełnienia ich o wpływ tłuszczów i białek; użyteczność takich pojęć, jak np. indeks glikemiczny wydaje się pozostawać bardziej w sferze jakościowych wskazań, niż praktycznych zastosowań). 
Tym samym wpływ diety, podobnie ja wpływ wysiłku fizycznego, stresu, schorzeń towarzyszących traktuje się jak zindywidualizowany i trudno mierzalny element terapii.

W praktyce kontrola diety diabetyka, krytyczna w leczeniu behawioralnym cukrzycy insulinozależnej, opiera się przede wszystkim na szacunkowej ocenie wartości odżywczych, opartej na indywidualnym, nabytym w drodze samoobserwacji doświadczeniu chorego. Dostępne pomoce edukacyjne w zakresie kontroli diety pozostają w dysharmonii z technologią używaną do pomiaru glikemii lub do iniekcji insuliny. Brak tego doświadczenia - naturalny zwłaszcza w początkowym okresie choroby - często powoduje nieprawidłowe nawyki i nie sprzyja ustabilizowaniu się i wyrównaniu cukrzycy. Niekontrolowana dieta paradoksalnie zmniejsza komfort życia, gdyż w konsekwencji utrudnia skuteczność leczenia, zwiększa możliwość powikłań i koszty leczenia.

Niezależnie, czy korzystasz z pompy insulinowej (metody ciągłej podskórnej infuzji insuliny), penów (np. metody funkcjonalnej intensywnej insulinoterapii) czy leków doustnych, kontrolujące dietę możesz łatwiej osiągnąć zalecenia (aktualizacja - 2017 r.), sugerowane przez Polskie Towarzystwo Diabetologiczne.